در قلب اروپا توفانی برپاست که به برانداختن نظم کهن پیش می آید، نظمی که بر پی‌های لرزانش کلیسای بزرگ زمینداران و بزرگ مالکان كـليـا بـه پیشگیری فاجعه دست به دست یکدیگر می دهند، اما با همین دست یاری هرکدام دیگری را به کام توفان می کشند. سرخی سپیده امیدی که از افق سر می کشد رنگ خون جوان زنجیریان زمین است که در پرچم انقلاب کبیر، در کنار آبی خون کهنه اشراف و سفیدی سترون کشیشان خواهد نشست. عصر روشنایی و خرد است، دورانی است که اروپای «دائرة المعارف، واپـــن مرده ریگ پدران قرون وسطی را به تاریکی سردابه کلیساها می سپارد و آنها را «گنجینه» می کند، تا هم از دستبردشان جلو بگیرد و هم از این که دوباره دستاویز شوند.

دامنه توفان تا به جزیره سیسیل می رسد، به «مرز میان آب شور و آب متبرک» به «برهوتی که هرگونه نشانه کوشش و نوخواهی را در شنزار نابخردانه ترین سنت ها فرو می برد».