فراموشی و انکار

آنچه در کودکی برای ما رخ داده، یگانه عامل بسیار مهمی است که چگونگی عملکرد عاطفی ما را در بزرگسالی تعیین می‌کند. به همین دلیل این مسئله تعجب‌آور و تأسف‌آور است که ما خاطرات بسیار اندکی از گذشته داریم. ما وقایع اصلی و چند حادثه را از این دوره به یاد می‌آوریم، اما چنانچه بخواهیم جزئیات آن را به یاد بیاوریم که ضمناً با هیجاناتی غریزی همراه بوده است، و دریابیم که چگونه شخصیت‌ها و مقتضیات سال‌های اول زندگی بر وضعیت فعلی‌مان تأثیر گذاشته است، یا اگر قرار باشد نگاه دقیقی به گذشته بیندازیم، اغلب خود را در این زمینه بی‌تجربه می‌بینیم یا صرفاً در لزوم آن شک می‌کنیم. در موارد متعدد، دشوار نیست اگر این وضعیت را نوعی فراموشی عمدی بدانیم.