در سراسر کتاب امیل نوعی احساسات رقیق مذهبی دیده می‌شود که ما چندان تحت‌تأثير آن قرار نمی‌گیریم. روسو و چند تن از معاصران وی در سخن گفتن از مذهب افراط ورزیده‌اند، طوری که نه فقط در معابد بلکه همه جا از مذهب صحبت می‌کنند. به همین جهت است که همواره در امیل به صحنه‌های جدی ولی رقت‌آور برمی‌خوریم. مثلاً وقتی روسو از خانوادة سوفی صحبت می‌کند، پدر او را آبرومندترین پدران و مادر او را شریف‌ترین مادران معرفی می‌کند - امیل از نامزد خود دور نمی‌شود مگر اینکه سیل سرشک از دیدگان جاری سازد. مردم قرن هجدهم حتی از تماشای مناظر تأثرآوری که در تمام خانواده‌ها عادی است به شدت می‌گریستند، البته این قسمت‌ها برای مردم امروز کمی کهنه و قدیمی به‌نظر می‌آید.