مامان بزرگ همیشه می گفت " خواب برادر مرگه." اما خودش وقتی مُرد، هیچ شبیه همیشه نبود که ولو می شد روی تشک. دهانش مثل درِ دبه ترشی باز بود و هر کاری کردیم، نتوانستیم پلک هاش رو ببندیم. یکی از زن ها می گفت ((مُردهی چشم انتظار این طوریه. مقصودش بیاد، خودش می بنده.)) همه ی آشناها و غریبه ها آمدند اما فایده نداشت. آخرش مجبور شدیم بالنت سیاه برق، پلک های بدون مژه اش را بچسبانیم به گونه اش.
صفحه 149
در حال حاضر دیدگاهی برای این کتاب ثبت نشده است.
مقالات پیشنهادی
کتاب های پیشنهادی
فروشگاه کتاب 
کیوسک 
معرفی و بررسی کتاب 
دسته بندی کتاب 
مشاهده اینستاگرام
دیدگاه خود را با ما به اشتراک بزارید