پله پله تا ملاقات خدا و این عنوان را از آن رو برای این نوشته برگزیده‌ام که خط سیر زندگی مولانا جلال الدین محمد بلخی رومی معروف به مولوی را در سلوک روحانی تمام عمر او نشان می‌دهد؛ هر چند خود در مثنوی معنوی وی به شکل یک مصرع شعر از زبان طعانه یی نقل می‌شود که به پندار خویش هیچ نشانی از آن در مثنوی که خود یک رویه از زندگی و سلوک معنوی مولاناست. نمی یابد. جزء اخیر مصرع مولانا هم تعبیری ترجمه‌گونه مأخوذ از کریمه ومن ترجو الفاء ربه در قرآن کریم (۱۱۰/۱۸) است و با استناد به کلام لاریب در باب تعبیر و عنوان بر گوینده و نویسنده مجال ریبی نمی‌ماند اگر چه امکان تأویل در این باب نیز توقف در ظاهر تعبیر را الزام نمی‌کند. طرفه آن است که طعانه یی حاسد چون به چشم عشق در مثنوی مولانا نمی نگرد و اعتقاد و دانشی را هم که به روایت افلاکی، مولانا برای ادراک لطایف و اسرار آن لازم می‌شمرد ندارد به عادت اهل تقلید اما با لحن ادعای یک نقاد اهل ،تحقیق مثنوی مولانا را فاقد اسرار بلند و خالی از تقریر مقاماتی می‌خواند که جهانند اولیازان سوسمند؛ و وقوف بر آنها به گمان وی سالک راه را از مقامات تبتل تا فنا پله پله تا ملاقات ،خدا مجال عروج و صعود می‌دهد.