این رساله (پروسلوگیون) - اگر نه زیباترین - یکی از زیباترین اظهار نظرها است؛ با حال و هوایی درخور روح انسانی، حال و هوای آگوستینی که همانا «ایمان درصدد فهم» است. 

ایمان در صدد فهم ایمان مقرون به فهم نیز هست و این ایمان معرفت جوست و در همان حالی که آن را شامل است، با ایمانی تشویش‌ناپذیر و مطلق به نامحدودیت قوایش خود را به رفیع‌ترین اسرار متافیزیک دینی در می‌اندازد. هیچ چیز بازش نمی‌دارد فروزان در فروغ الهی در حقیقت و وجود خداوند جان انسانی - جان مؤمن - که تصویر و انگاره خداوندی است خود را در خور احساس می‌کند و فراخوانده شده به دریافت حقیقتی که او را حمایت می‌کند، در بر می‌گیرد و آبیاری‌اش می‌کند حقیقتی که گرچه از آن به غایت دور شده باشد، از خودش بدو نزدیک تر است.