دو بخش اول این کتاب شامل اصول مکانی است که نویسنده این سطور برای آموختن قواعد زبان فارسی در دبیرستان‌ها تألیف کرده بود و در طی ده سال اخیر در دبیرستان‌ها تدریس می‌شد. در این تألیف روشی نو اتخاذ شده بود که به کلی با آنچه از سال‌ها پیش در آموزشگاه‌های ایران معمول بود تفاوت داشت.

از نخستین کتابی که برای آموختن زبان فارسی در سال ۱۲۸۹ قمری به قلم میرزا حبیب اصفهانی و به عنوان دستور سخن در اسلامبول منتشر شد تا کتاب‌های درسی تألیف میرزا عبدالعظیم گرگانی (قریب) و سپس کتابی که به عنوان دستور زبان فارسی با همکاری پنج استاد دانشگاه برای سال سوم و چهارم دبیرستان‌ها انتشار یافت همواره مبنای تألیف آن بود که از اجزاء جمله و تعریف یکایک انواع کلمه آغاز کنند تا سرانجام به واحد گفتار یعنی جمله برسند. در ضمن بحث با این روش، که غالباً از صرف و نحو عربی نمونه می‌گرفت و در بعضی از نکات کتاب‌های ابتدائی دستور زبان فرانسه نیز مورد نظر قرار داشت همیشه در مفردات كلام بحث می‌شد و ارتباط مطالب مطلقا در نظر شود.