موحنایی با گام‌های کوتاه در گذرگاه‌های باغ راه می‌رود و نک و ناله می‌کند. کمی این سو و آن سو جست‌وجو می‌کند و مدام بینی‌اش را بالا می‌کشد. وقتی که احساس می‌کند مادرش او را زیر نظر گرفته است، از حرکت باز می‌ایستد یا خم می‌شود و با نوک انگشتانش ترشک‌ها و شن‌های نرم را زیرورو می‌کند. هر گاه گمان می‌کند که خانم لوپیک آنجا نیست، از جست‌وجو دست می‌کشد. سر به هوا، برای حفظ ظاهر به راه رفتن ادامه می‌دهد.

لعنت بر شیطان! این سکة نقره کجا می‌تواند باشد؟ آن بالا، سر درخت، توی گودی یک لانة کهنه؟