در ماه‌های بعدی چندین بار به تهران، بیروت و لندن مسافرت کردم. رخدادهای تهران گواه درستی تحلیل‌ها و باورهای خودمان در بارة مصدق بود. برعکس آنچه به نظر می‌رسید، روند حوادث به‌گونه‌ای رقم می‌خورد که اوضاع عليه مصدق در حال تغییر بود. برنامة ضد مصدقی ما نیز بسیار بی‌سر و صدا و مخفی پیگیری می‌شد. چنانچه برای اجرای برنامة خودمان سراغ روزنامه‌ها، سازمان‌ها یا افراد می‌رفتیم و آن‌ها را علناً تشویق می‌کردیم تا به جبهة ضد مصدق بپیوندند و اگر آن‌ها آن‌قدر احمق بودند که این کار را انجام بدهند بلافاصله همه چیز لو می‌رفت و آن‌ها نیز از دور خارج می‌شدند. هرچند ما و عوامل ایرانی خودمان به وضوح شاهد جدایی مصدق از اردوگاه غرب و پیوستن به روسیه بودیم و اگر اوضاع همین‌طور ادامه می‌یافت و مصدق تصمیم می‌گرفت روال شخصی خودش را گسترش دهد، چنان که تازگی‌ها چنین می‌کرد، دیگر جایی برای سلطنت در ایران باقی نمی‌ماند.