«اگر خورشید بمیرد یک داستان عاشقانه است. داستان انتخاب یک روش زندگی، داستان کسی که باید بین گذشته و آینده انتخاب کند، بین پدرش بیگانه‌ها، بین تمدنی که در آن به دنیا آمده و تمدن متفاوت و ناشناخته‌ای که خواهد آمد. انتخابی بس دشوارتر از انتخاب همسر. همین‌طور یک اثر درام است. خاطرات کسی که یک سال از زندگی‌اش غرق در آینده است، با واقعیت تازه‌ای در ارتباط است، واقعیتی غیرقابل تصور و ترسناک. ترسناک؛ چراکه ریشه‌های او در گذشته‌اند، ریشه‌هایی که نمادشان پدر است همو که مخاطب همیشه ساکتِ تمام بحث‌های کتاب است. در آغاز، شخصیت متکلم که خود من هستم، آینده را می‌بیند (یعنی رفتن انسان به فضا، تکنولوژی، دنیای مراکز تحقیقات فضایی آمریکا و جهان دانشمندان و...) البته با تنفر، با وحشت. سپس با تردید، شک و سردرگمی، در پایان آن را با اعتماد و اشتیاق و کورکورانه می‌پذیرد؛ چون واقعیت همان است که می‌بیند: شاید خورشید خاموش شود، شاید مجبور شویم به سیارات دیگر مهاجرت کنیم، شاید تغییر کنیم، شاید دیگر انسان‌هایی با بدنی که داریم نباشیم، شاید به شکل دیگری دربیاییم؛ شکلی که حتی نمی‌توانیم تصورش کنیم... اما چه خوشمان بیاید چه نیاید، چه بخواهیم چه نخواهیم، آینده خواهد آمد. می‌خواهیم به ماه، به سیاره‌های دیگر، به منظومه‌های شمسی دیگر برویم و خواهیم رفت. این غیر قابل اجتناب است.»