برون‌گراها گاهی به خاطر «اجتماعی بودن» تحسین می‌شوند - به معنی دلسوزی و توجه کردن به دیگران - و درون‌گراها به‌عنوان کسانی که آدم‌ها را دوست ندارند سرزنش می‌شوند. اما واکنش‌های نوزادان آزمایش‌های کاهان هیچ ربطی به آدم‌ها ندارد. این نوزادان با مشاهده‌ی تصاویر متحرک گوشی‌ها فریاد می‌زدند (یا نمی‌زدند). آن‌ها دست و پایشان را در واکنش به ترکیدن بادکنک‌ها تکان می‌دادند (یا نمی‌دادند). بچه‌های با واکنش شدید ذاتاً ضد بشر نبودند؛ آن‌ها صرفاً نسبت به محیط اطرافشان حساس بودند. در واقع، حساسیت نظام عصبی این بچه‌ها ظاهراً نه‌تنها به مشاهده‌ی چیزهای ترسناک، بلکه به‌طور کلی به نوع توجه ربط دارد. بچه‌های با واکنش شدید، به قول یکی از روان‌شناسان نسبت به آدم‌ها و چیزها «توجه هشدارگونه» دارند. آن‌ها پیش از تصمیم‌گیری، برای انتخاب چیزی که می‌خواهند عملاً از حرکات چشمی بیشتری نسبت به دیگران استفاده می‌کنند. انگار آن‌ها اطلاعاتی که از دنیای اطراف می‌گیرند را - گاه آگاهانه، گاه ناآگاهانه - عمیق‌تر پردازش می‌کنند.