خراش‌هایی بر ابژه‌ی سر‌به‌مُهر 

بناها ساخته‌هایی مصنوعی‌اند، متشکل از اجزایی بی‌شمار، که باید به یکدیگر متصل شوند. کیفیت این اتصالات، به میزان زیادی، کیفیت بنا را تعیین می‌کند. 

در هنر مجسمه‌سازی، سنتی هست که نمود درزها و اتصالاتِ بين اجزای اثر را به سود فرمِ کلی تقلیل می‌دهد. برای مثال، مجسمه‌های فولادیِ ریچارد سرا به همان اندازه همگن و یکپارچه می‌نمایند که مجسمه‌های چوبی و سنگی سنت‌های مجسمه‌سازي قدیمی‌تر. بسیاری از ابژه‌ها و چیدمان‌های هنرمندانِ دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی، بر ساده‌ترین و آشناترین روش‌های متصل کردن استوار‌اند. بویز، مرتس و دیگران بارها از روش‌هایی نظیر نصبِ آزاد در فضا، حلقه کردن، تا کردن، و لاى هم کردن استفاده کرده‌اند تا از عناصر و اجزای منفرد، یک کل بسازند.