برای سقراط «امر بیرونی و امر درونی با یکدیگر وحدت همسازی تشکیل نمی‌دادند، چراکه بیرون در تقابل با درون بود، و سقراط را تنها از خلال این زاویه‌ی شکسته می‌توان فهمید.» نیل به سپهر اخلاقی چرخشی به جانب سوژه را با خود همراه دارد، زیرا تنها مسئله‌ای که از نظر اخلاقی موضوعیت دارد، واقعیت درونیِ خویش است. اما از آن‌جاکه سپهر اخلاقی در عین حال با حوزه‌ی عمومی، با نسبت فرد با امر کلی، نیز مرتبط است، بار دیگر در سطحی بالاتر به نوعی سازگاری «زیبایی‌شناختی» میان سوژه و ابژه شکل می‌بخشد.

صفحه 285