در دهه ۱۹۷۰، بسیاری از تیم‌های بسکتبال به شدت روی استعدادهای فیزیکی قابل رؤيت مثل سرعت، قدرت، هماهنگی، چابکی و پرش تمرکز می‌کردند. اینمن فکر می‌کرد که توجه به ویژگی‌های درونی بازیکنان بسیار مهم است، برای همین تصمیم گرفت ساختار روحی و روانی آن‌ها را ارزیابی کند. قبل از یک درفت، علاوه‌بر بررسی آمار و تماشای بازی یک بازیکن، اینمن می‌خواست او را به‌عنوان یک فرد درک کند. او با دقت به بازیکنان در طول برنامه گرم کردن نگاه می‌کرد تا ببیند که آنها چقدر کار می‌کنند و با مربیان، اعضای خانواده، دوستان و معلم‌های آن بازیکنان درباره‌ی موضوعاتی مانند انگیزه، ذهنیت و صداقتشان صحبت می‌کرد. به گفته مجله اورگونين، «اینمن با پیدا کردن بازیکنان دست‌کم گرفته شده، به شهرت رسید... چشمان او برای یافتن استعدادها به اندازه احساساتش برای یافتن انسان‌ها نیز بودند. او به دنبال بازیکنانی بود که شخصیت و هوششان به اندازه پرش عمودی‌شان بلند بود.»