کتاب قاب بستن نگاه خیره در کاخ های عثمانی صفوی و گورکانی

قبل از خرید کتاب قاب بستن نگاه خیره در کاخ های عثمانی صفوی و گورکانی بخوانید

معماری چگونه نگاه را قاب می‌بندد تا قدرت را به نمایش بگذارد؟ کتاب قاب بستن نگاه خیره در کاخ های عثمانی صفوی و گورکانی (Framing the Gaze in Ottoman, Safavid, and Mughal Palaces)، پژوهشی از گلرو نجیب‌اغلو است که با تمرکز بر سه کاخ بزرگ جهان اسلام، به تحلیل نقش فضا در ساختن تجربه بصری و ایدئولوژیک می‌پردازد.

درباره کتاب

کتاب قاب بستن نگاه خیره در کاخ های عثمانی صفوی و گورکانی با اتکا به مفهوم کلیدی «نگاه خیره»، نقش معماری در بازنمایی سلطنت و مناسبات قدرت را در سه کاخ مهم دوران مدرن متقدم بازخوانی میکند: کاخ توپقاپی در استانبول، دولت‌خانه صفوی در اصفهان و لعل قلعه در دهلی. کتاب قاب بستن نگاه خیره در کاخ های عثمانی صفوی و گورکانی نشان می‌دهد که معماری صرفاً یک ساختار کالبدی نیست، بلکه سازوکاری برای تولید معنا در بستر قدرت است.

خواندن این کتاب به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

• دانشجویان و پژوهشگران تاریخ هنر، معماری اسلامی و مطالعات فرهنگی
• علاقه‌مندان به تاریخ امپراتوری‌های عثمانی، صفوی و گورکانی
• کسانی که به تحلیل سیاسی و اجتماعی فضا و معماری علاقه‌مندند
• خوانندگان آثار انتقادی در حوزه شرق‌شناسی و تاریخ‌نگاری هنر

معرفی کوتاه نویسنده: گلرو نجیب اغلو

گلرو نجیب‌اغلو، استاد دانشگاه هاروارد و از مورخان برجسته هنر و معماری اسلامی است. او در کتاب قاب بستن نگاه خیره در کاخ های عثمانی صفوی و گورکانی تلاش می‌کند تا با تحلیل منابع بصری و مکتوب، نشان دهد که معماری کاخ‌ها چگونه در چشم ناظران معاصرشان معنا پیدا می‌کرد.
کتاب قاب بستن نگاه خیره در کاخ های عثمانی صفوی و گورکانی توسط نسترن نجاتی ترجمه و در نشر نی منتشر شده است.

جملات کتاب قاب بستن نگاه خیره در کاخ های عثمانی صفوی و گورکانی...

«نجیب اغلو در این مقاله تلاش میکند فرآیند نشانه‌شناختی‌ای را بازیابی کند که از طریق آن معماری سه کاخ در سه حکومت نه در دیدگاه انسان مدرن، بلکه در چشم ناظر معاصر خود معنا پیدا میکرد... نگاه خیره از منظر نجیب اغلو چیزی فراتر از دیدن است. نگاه خیره تجربه افراد از فضا را شکل میدهد، بار اجتماعی و سیاسی دارد و برای نیل به اهدافی خاص به کار گرفته میشود. در دیدگاه نجیب اغلو عناصر معماری و تزیینی به گونه‌ای سامان یافته بودند تا با جهت دادن به نگاه خیره، تجربه و ادراک خاصی را برای بیننده رقم بزنند؛ تجربه و ادراکی که سازنده عناصر زیربنایی قدرت بود.»