
کتاب رساله صددیو
دیوها، چنیان و پریان، غول ها و اژدهاها، برای ایرانیان، تنها، موجودات زبان کار هراس انگیزی نیستند که در اسطورهها، حماسهها، افسانهها و قصه هایشان راه یابند، شوری به پاکنند، خواننده را به وجد بیاورند یا بترسانند و با نبردها، پیروزی ها و شکست هایشان، ماجراها را هیجان انگیزتر و قهرمانان را محبوب تر کنند؛ بلکه ابزارهایی در خدمت آموزاندن و یاد دادن بایدها و نبایدهای زندگیاند. آنها خلق شدهاند تا با تکیه بر افزار «ادب از که آموختی از بی ادبان» هنجارهای پسندیده و ناپسند «هنر» ایرانی را بیاموزانند و آن را پیش ببرند.
دیوها و دارو دسته هایشان وارونه کارند: هر چه را که باید اندیشید و گفت و کرد، معکوس و واژگونه میاندیشند و میگویند و میکنند؛ چرا که دنیای آنها دنیای وارونگی است.
پشت جلد
