کتاب آینشتاین

آلبرت اینشتاین تأثیر گذارترین فیزیکدان قرن بیستم بود. اما اینکه مسائل فلسفی بنیادین، همچون شکل گیری مفاهیم، نقش معرفت شناسی در تکوین و تبیین سرشت نظریه های فیزیکی، و منازعه میان پوزیتیویسم و واقع گرایی نقشی اساسی در اندیشه کلی اش ایفا می کردند مطلبی است که چندان شناخته شده نیست.
تامس ریکمن، استاد فلسفه در دانشگاه استنفورد، نشان می دهد که آینشتاین از همان آغاز زندگی حرفه ای اش به دنبال آن بود تا با فرض گرفتن اصول فیزیکی مشخص به عنوان جاپاهای محکم، نظریه فیزیکی را پیش ببرد. در آن زمان معلوم شده بود که ستون های دوگانه فیزیک کلاسیک، یعنی مکانیک نیوتنی و الکترومغناطیس ماکسول، اعتبار محدودی دارند. همین فلسفه بود که بزرگترین موفقیتش، نظریه نسبیت عام، را رقم زد، و همچنین بزرگترین ناکامی اش را، یعنی نوعی بی میلی به پذیرش مکانیک کوانتومی، کتاب آینشتاین نشان می دهد که فلسفه آینشتاین زاییده اشتیاقی مادام العمر برای بازنمایی نظری وحدت یافته ای بود که در برگیرنده تمامی پدیدارهای فیزیکی باشد، همچنین به این می پردازد که نظریه های نسبیت او و انتقاداتش از نظریه کوانتوم چگونه مسیر فلسفه علم در قرن بیستم را شکل دادند.
پشت جلد