بعضی‌ها فکر می‌کنند که من از نوعی خودمحوری دفاع می‌کنم، نه از خودنگری. البته که خودنگری، داشتن وسواس نسبت به خود نیست. برعکس، ابزاری است که به ما امکان می‌دهد کمتر خودخواه باشیم، زیرا به ما می‌آموزد افکار و احساسات وسواسی بر ما غلبه نکنند. با خودنگری درون‌مان شفاف‌تر می‌شود، پذیرش زندگی عاطفی دیگران برای‌مان راحت‌تر می‌شود. این درک و پذیرش جدید، زندگی و روابط ما را بسیار بهبود می‌بخشد.

خودنگری تمرینی قدیمی است و نام‌های متفاوتی بر آن نهاده‌اند. بودا، سقراط، جرج گورجیف [1] و زیگموند فروید همه مدافع خودنگری بوده‌اند. وقتی مهارت بیشتری در خودنگری به دست می‌آوریم، احتمال آن کمتر می‌شود که با بروز احساسات پنهان خودمان را گمراه کنیم یا الگوهای خودتخریبی را تکرار کنیم و در نتیجه دلسوزی بیشتری نسبت به خود و دیگران خواهیم داشت.