کتاب پوپولیسم چیست؟

کتاب پوپولیسم چیست؟ با این نظر آغاز می شود که با وجود بحث و جدل های بسیار بر پوپولیسم - که حتی ایوان کراستف، اندیشمند سیاسی بلغار، که یکی از تیزبین ترین تحلیل گران زنده حیات دموکراتیک است، زمانه ما را «عصر پوپولیسم» خواند است - هیچ معلوم نیست که آیا می دانیم درباره چه چیزی حرف می زنیم. [۱] اساسا پای پوپولیسم که به میان می آید، هیچ چیزی که حتی شبیه به نظریه هم باشد در اختیار نداریم، و به نظر می رسد محک و معیار محکمی هم نداریم که به مدد آن بدانیم سیاست مداران چه زمانی به طریقی قابل تشخیص پوپولیست می شوند. هر چه باشد، هر سیاست مداری - خاصه در دموکراسی های متکی به صندوق رأی - دلش می خواهد حمایت «مردم» را جلب کند، و همه آن ها می خواهند چیزی بگویند که تا حد ممکن شمار بیشتری از مردم آن را بفهمند، و همه نسبت به طرز فکر، و به ویژه احساس «عامه مردم» حساس هستند. آیا ممکن نیست که یک پوپولیست صرفاً سیاست مدار موفقی باشد که دوستش نداریم؟ آیا آنگ «پوپولیسم» خودش پوپولیستی نیست؟ یا اینکه آیا ممکن نیست که، سرآخر، پوپولیسم، به قول کریستوفر لش، در واقع «صدای اصیل «دموکراسی» باشد؟
کتاب پوپولیسم چیست؟ می کوشد به ما در شناخت پوپولیسم و مواجهه با آن کمک کند، و قصد دارد از سه طریق چنین کند. نخست، می خواهم توضیح دهم که چه قسم سیاست مداری را می توان پوپولیست دانست. خواهم گفت که شرط لازم ولی نه کافی برای پوپولیست بودن، انتقاد از نخبگان است.
مقدمه صفحه 10

«کسی تا به حال کتابی این چنین پرنکته و عالمانه درباره انحطاط اخیر دموکراسی در اروپا ننوشته است... تصویری که مولر از پوپولیسم، در قامت سایه کثرت ستیز اخلاق گرای دموکراسی، ترسیم می کند تصویری استادانه است.»
دنی را در یک اقتصاددان ترک و استاد اقتصاد سیاسی دانشگاه هاروارد

مولر در کتاب پوپولیسم چیست؟ مرجع برجسته ترین ویژگی های پوپولیسم - نخبه ستیزی، کثرت ستیزی، محرومیت طلبی - را بررسی کرده و ترامپ و پوپولیست های دیگر را از منظر این چارچوب توضیح می دهد. کتاب پوپولیسم چیست؟ کتابی است کم ورق که هر ورقش به خواندنش می‌ارزد.»
واشنگتن پست

رهبر لزوماً نباید «تجسم» مردم باشد، چنان‌که از گفته‌هایی مثل «ایندیرا هند است، هند ایندیرا» برمی‌آید، ولی باید حس و درکی از ارتباط مستقیم و همذات‌پنداری وجود داشته باشد. پوپولیست‌ها همواره به‌دنبال حذف، «واسطه‌ها» هستند و می‌خواهند تا جایی که بتوانند بر سازمان‌های پیچیدۀ حزبی، به‌عنوان واسطه‌های میان شهروندان و سیاست‌مداران، تکیه نکنند.
صفحه 42