مناقشات بر سر بانی و کلاید 

بانی و کلاید آرتور پن بیش از هر فیلم دیگری منادی از راه رسیدن «سینمای جدید» آمریکا بود، عنوانی که مجله تایم در صفحه نخست خود آن را درج کرد. فیلم بسیار موفق بود. بانی و کلاید فقط در گیشه موفق نبود بلکه با فرهنگ آن دوران نیز همخوان بود و حتی بر روندهای مُد هم تأثیر گذاشت. با آنکه فیلم در گذشته جریان داشت، اما به‌وضوح و باصراحت به موضوعات مهم زمان حال می‌پرداخت؛ و به همین دلایل حساسیت‌های جدید را بازتاب می‌داد و مناقشات جدید را برمی‌انگیخت. بااین حال ممکن بود به‌سادگی موردتوجه قرار نگیرد. از مرحلة پیش‌تولید تا اکران، استودیو در بهترین حالت حمایت نیم‌بندی از فیلم می‌کرد، و بسیاری از یادداشت‌های اولیه در باب فیلم نیز لحن تندی داشتند. باسلی کراوسر فیلم را «بی‌معنا و به همان اندازه بی‌ذوق» خواند. تنها پس از بحث‌های پرشور میان منتقدان (که عمدتاً براساس تفاوت‌های نسلی جبهه می‌گرفتند) و تلاش بی‌وقفه تهیه‌کننده و ستاره سینما وارن بیتیِ سی‌ساله که سعی می‌کرد برای نابود نشدن پروژه جک وارنر هفتاد و‌پنج ساله را قانع کند، بانی و کلاید مخاطب خود را یافت. وارنر که از فیلم متنفر بود، در ۱۹۶۹ از استودیویش بازنشسته شد و بدین ترتیب آخرين فرد از کله‌گنده‌های سینمای قدیم هم از صحنه بیرون رفت.