تنها هنگامی می‌توانیم دیگران را تغییر دهیم که میل آن‌ها به تغییر از بین نرفته باشد، یعنی هنگامی که تحملش را داشته باشیم که آن‌ها همانی که هستند بمانند. ما فقط هنگامی بهتر می‌شویم که در ما احساس گناه ایجاد نکرده باشند؛ یعنی هنگامی که احساس کنیم دیگران دوستدار ما هستند و درک کنیم که تغییر کردن به دلایل فراوان برای ما نیز سخت و دشوار است. روشن است که می‌دانیم باید به کابینت‌ها رسیدگی شود، می‌دانیم باید سعی کنیم زودتر به رختخواب برویم و تاکنون باعث نومیدیِ اطرافیانمان شده‌ایم. اما تحملش را نداریم که این درس‌ها را با لحنی ناهمدلانه از دیگران بشنویم. همه‌ی ما بچه‌های تخسی هستیم که می‌خواهیم به ما سخت نگیرند و زیاد به رویمان نیاورند که همتی برای پیشرفت نداریم.

صفحه 83