اجرای نمایشی به مثابه چیزی کاملاً مستقل از ادبیات

این دعوی که اجراهای نمایشی آثار هنری مستقل از ادبیات هستند، باید به دیدگاهی درباره‌ی رابطه‌ی میان متون مورداستفاده در اجراهای نمایشی و خودِ اجراها مرتبط شود. الگوهای مشخص و مفصلی برای رابطه‌ی متن - اجرا وجود دارد که همگی در چهار دسته‌ی کلی و آرمانی قرار می‌گیرند: الگوی ادبی، الگوی دو - متن، الگوی نوع / مصداق و الگوی اجزای سازنده. با وجود نقاط قوت قابل‌توجه الگوی ادبی، در حال حاضر نظریه‌پردازان اندکی از آن دفاع می‌کنند. بسیاری از نظریه‌پردازان تئاتر و اجرا، الگوی دو-متن را قبول دارند. اکثر فیلسوفانی که به زیبایی‌شناسی تحلیلی می‌پردازند چیزی شبیه الگوی نوع / مصداق را به‌عنوان الگویی تقریباً صحیح می‌پذیرند. من از الگوی اجزای سازنده و استقلال بنیادی اجرای نمایشی که مربوط به این الگو است، دفاع می‌کنم.