«لابد متوجه شده‌اید که اگرچه دفتر من به اندازه کافی بزرگ است، هیچ دستیاری را در استخدام ندارم. در سالهای پیش این طور نبود، زمانی بود که چندین دانشجوی جوان حقوق برایم کار می‌کردند، ولی امروز تنها کار می‌کنم. این تغییر تا اندازه‌ای با تغییر در کارورزی من مطابقت دارد، زیرا خودم را هرچه بیشتر به پرونده‌هایی مثل پرونده شما محدود کرده‌ام، و تا اندازه‌ای با یقین افزاینده‌ای که در من پدید آمده است. دریافتم که نمی‌توانم مسوولیت این پرونده‌ها را به کس دیگری بدهم بی‌آنکه به موکلانم ستم کنم و وظایفی را که به عهده گرفته بودم به‌خطر بیندازم. ولی تصمیم به گرداندن همه کار به دست خودم مستلزم پیامدهای طبیعی بود: می‌بایست از بیشتر پرونده‌هایی که نزدم می‌آوردند تن بزنم و تنها به آنهایی برسم که بیشتر از همه احساس همدلیم را برمی‌انگیختند – و بهتان بگویم که در همین محله هم کم نیستند آدمهای فلک‌زده‌ای که حاضرند خودشان را پرت کنند روی هر ذره نانی که طرفشان می‌اندازم. و بعد زیر فشار کار زیاد فروشکستم. باری، از تصمیم پشیمان نیستم، شاید می‌بایست موضعی محکمتر می‌گرفتم و از قبول پرونده‌های بیشتر سرباز می‌زدم، ولی سیاست آنکه خودم را تمام و کمال وقف پرونده‌هایی کنم که می‌پذیرفتم، هم مطلقا ضروری از آب درآمده و هم نتایج موجهشان داشته است.

صفحه 240