چه چیزِ دیابت آن را به موضوعی خواندنی تبدیل می‌کند؟ مگر دیابت نوعی بیماری مثل بقیه‌ی بیماری‌ها نیست؟ البته که همین‌طور است و کسانی که در قرن ۲۱ به این بیماری مبتلا شوند، خوشبخت‌ترین دیابتی‌های طول تاریخ خواهند بود. 

یاد داستان پزشکی افتادم که به بیمارش تلفن زد تا او را از نتیجه‌ی آزمایش خونش باخبر کند. پزشک مزبور مکالمه‌ی خود را با این جمله آغاز کرد: «براتون هم خبر بد دارم، هم خبر بدتر.» بیمار: «‌ای داد بیداد!»، «آقای دکتر! خبر بدتون چیه؟!» 

پزشک: «آزمایش‌هاتون نشون می‌ده که فقط ۲۴ ساعت زنده می‌مونید.» 

بیمار: «یعنی خیر بدتر از اینم برام دارین؟!»

دکتر: «بله قربان! از دیروز هر کجا زنگ زدم نتونستم پیداتون کنم!» 

مبتلایان به دیابت کمابیش یک دهه برای جلوگیری از عوارض بلندمدت بیماری خود وقت دارند. به یک تعبیر، تشخیص ابتلا به این بیماری می‌تواند برای فرد مبتلا، به‌نوبه‌ی خود هم خبر خوبی باشد، هم خبر بدی. خبر بد از آن جهت که به‌هرحال خیر ابتلا به یک بیماری است و چه بسا می‌شد که هرگز گریبان انسان را نگیرد؛ اما خبر خوبی هم هست چون اگر ابتلا به دیابت باعث شود که انسان سبک زندگی‌اش را اصلاح کند، غیر از آنکه جلوی عوارض و گرفتاری‌های بعدی این بیماری را خواهد گرفت، عمر طولانی‌تر و پربارتری هم خواهد داشت. 

اصلاً جای تعجب نیست که بعضی وقت‌ها بیمار دیابتی حوصله‌ی شوخی کردن بر سر بیماری‌اش را نداشته باشد؛ اما پژوهش‌های علمی ثابت کرده‌اند که برخورد مثبت انسان با هر بیماری‌ای که دست به گریبانش باشد، فواید مسلّمی برای او به ارمغان خواهد آورد. از قدیم هم گفته‌اند بخند تا دنیا به رویت بخندد! گذشته از این، وقتی چاشنی طنز و شوخی را به هر درسی بیفزایم، از آن درس هم بیشتر یاد می‌گیریم و هم بهتر. 

مقدمه