کتاب فرزند خوانده
مرگ هرگز برای آن سرخ‌پوستان ذره‌ای اهمیت نداشت.مرگ و زندگی با هم برابر بود و حیات و وجود آدمیان، اشیاء و حیوانات، زنده یا مُرده، در همین تراز اهمیت برقرار بود. البته ایشان هم مثل هر کسی می‌خواستند زنده بمانند، اما مرگ را مخوف‌تر از خطرات دیگری نمی‌پنداشتند که از وحشت دیوانه‌شان می‌کرد. مرگ واقعیتی ناگزیر بود و نمیترساندشان. به‌آسانی می‌توان آنان را تصور کرد که در هنگامه‌ی تیراندازی سربازان بازگشته باشند تا دارایی‌هاشان را بردارند و تردید ندارم جسدهای کبودی که روزهای بعد شناور به سوی پایین‌دست رودخانه کشتی را در میان گرفته بودند، بدون ترس و غم با این زندگی بدرود گفته‌اند. آن‌چه می‌ترساندشان نه ناممکن بودن جهانِ دیگر بلکه ناممکن بودن همین جهان بود.
صفحه ۱۱۰
نامههایی از سرزمینهای نوردیک
معرفی کتاب نامههای هنریک ایبسن (به ب. بیُرنْسن و گ. براندِس)
«هوش مصنوعی در دستکاری احساسات خیلی خوب خواهد شد.»
مصاحبه با کازوئو ایشی گورو، در بیستمین سالگرد انتشار رمان هرگز مرا رها نکن
بازگشت یک اسطوره به دیارخویشتن
معرفی نمایشنامهی اودوسئوس و پنلوپه نوشتهی ماریو بارگاس یوسا
