ادبیات عامیانه ایران

ادبیات عامیانه ایران ادبیات توده مردم ایران، اثر مردمانی بی‌سواد یا کم سواد و غالباً شفاهی. که از جهت ساختار و محتوا، با ادبیات سنتی مکتوب فارسی متفاوت است. زبان ساده، لحن عامیانه حالات و اندیشه‌های عوام در این ادبیات نمایان است. (ربیکا، ص ۲۳۹ - ۲۴۰) امروزه ادبیات عامیانه در نقاط گوناگون ایران با گویش‌های متفاوت میان مردم مناطق گوناگون مشهور و متداول است از جمله در گیلان اشعار شرف شاه دولایی از شاعران قرن هشتم ق. به گویش گیلکی در مازندران اشعار امیر پازواری به گویش‌های مازندرانی (اسماعیل پور ص ۲۶ - ۳۳) در کردستان داستان‌های کردی منظومی که اصطلاحاً بیت نامیده می‌شود و با آواز می‌خوانند (حسین پور، ج ۱۷، ص ،11-12) و نیز بسیاری از قصه‌های کوتاه عامیانه به گویش‌های گوناگون که گاه در آثار پژوهندگان گویش شناسی نقل شده است (کریستنسن ص ۱۵۰ ۱۵۱) در این مقاله صرفاً به ادبیات عامیانه فارسی متداول در درون مرزهای ایران پرداخته می‌شود.