آسمان‌خراش: قدرتِ بلاغت

اگر به فیلم‌های دوره‌ی بحران و رکود اقتصادی آمریکا، یعنی فیلم‌های دهه‌ی ۱۹۳۰ سینمای هالیوود نگاهی بیاندازیم، می‌بینیم که آسمان‌خراش نقش مضمونی و نمادین بسیار مهمی در ساختار روایتی و بصری فیلم‌ها ایفا کرده است. آسمان‌خراش در سینمای این دهه بر نوعی رؤیاپردازی، آرمان‌پروری و حرکت به سمت ایده‌آل‌ها دلالت دارد؛ و در یک کلام تحقق رؤیای آمریکایی است در همه‌ی ابعادش. به همین خاطر نمایی از آسمان‌خراش در سینمای این دهه اهمیت فرهنگی - اجتماعی فراوانی دارد. نگریستن زوج‌های جوان به آسمان‌خراش‌ها، در این دهه، یکی از موتیف‌های بصری مهم سینمای آمریکاست: دلالت بر آینده و آتیه‌ی خوب و بلندپروازانه، امید به آینده و وضع بهتر، آن‌هم در بحرانی‌ترین دوره‌ی اقتصادی آمریکای قرن بیستم. بنابراین آسمان‌خراش‌ها، همانند کارکردشان در جهان واقعی، در جهان فیلم هم واجد دلالت‌هایی فراتر از یک ساختمان یا بنا می‌شوند. 

حتی اگر به رمانس‌های آمریکایی هم نگاهی بیاندازیم این تأکید بر آسمان‌خراش‌های دوگانه، یعنی تصویر دو آسمان‌خراش در کنار هم بر آرمان وصلت و تزویج و ازدواج در فرهنگ امریکایی دلالت دارد. از طریق این شمایل تصویریِ دو آسمان‌خراش در کنار هم، آرمان ازدواج در فیلم نمود مادی می‌یابد. فیلم‌هایی مثل «زن زیبا» یا «بی‌خوابی در سیاتل» که تأکیدش بر تصویر آسمان‌خراش‌ها در فیلم در واقع برجسته کردن آرمان ازدواج است.