در زمان ما قانونگذاری به‌خصوص در جهان توسعه‌نیافته بسار دشوار شده است، زیرا طرحی برای آینده وجود ندارد و آنچه معمولاً در برنامه‌ریزی توسعه مدّ نظر قرار می‌گیرد صورتی از جهان توسعه‌یافته است که پیش‌تر در جای دیگری متحقق شده است. دیگر نیازی نیست که طرح جامعة آینده را در نظر آورند، بلکه قوانین و رسومی که یک بار طرح و اجرا شده است دستور عمل قرار می‌گیرد. توجیهش هم این است که این قوانین و رسوم آزمایش شده و به نتیجة خوب و مفید رسیده است. مسلماً از همة خوب‌ها و خوبی‌های موجود باید استفاده کرد، اما شرط برخورداری از اینها این است که خوب بودنشان را دریابیم و تعیین کنیم که اگر برای دیگران خوب بوده‌اند برای ما هم خوب خواهند بود.