کتاب La Doulou گرچه ساختارمند است و ناگزیر از پیش بردنِ یک پیرنگِ مشخص، در نهایت از حد یک مجموعه یادداشت فراتر نمی‌رود؛ با این حال این الزاماً عیبش نیست. یادداشت‌نویسی به نظر فرم مناسبی است برای سروکله زدن با مرگِ خود. فاصله‌ی بین هر دو پاره یادداشت متضمنِ زمانی‌ست که در این بین به رنج سپری شده: پیشِ روی شما یک دهه و اندي عذاب است چکیده در هشتاد و خرده‌ای صفحه. این‌گونه نوشتن، هم از خطرِ افتادن به دامی که هرولد برادکی به آن افتاد دور می‌ماند؛ و هم از وسوسه‌ی مخفی‌کاری یا تلاشِ زیاده برای هنری و زیبایی‌شناختی کردنِ درد. دوده رئالیستی بود که بیش‌تر نزدیک به واقعِ زندگیِ خودش می‌نوشت. در این دفتر - در چیزی که لئون دوده «صحیفه‌ای مخوف و عمیق» خواندش- او دارد نزديکيِ مرگ خودش می‌نویسد.

صفحه ۲۶