جاناتان هر روز بیشتر می‌آموخت. او یاد گرفت که یک شیرجه‌ی سوزنی کم‌اصطکاک و با سرعت زیاد، ماهی‌های کمیاب و خوشمزه‌ای را در سه متری از سطح اقیانوس برای او به ارمغان می‌آورد؛ دیگر برای بقا نیازی به قایق‌های ماهیگیری و نان بیات نداشت. مسیری در حدود صد و شصت کیلومتر  را برگزیده بود که در شب، در میان بادی که از جانب ساحل می‌وزید، از غروب تا فراز آمدن خورشید پرواز می‌کرد و یاد گرفته بود چه طور در هوا بخوابد. با همان کنترل درونی در میان مه غلیظ پرواز می‌کرد و به جانب آسمان‌های بدون ابر بالا می‌رفت... در حالی که در زمان‌های بسیاری که مرغان دیگر روی زمین بودند، چیزی جز مه و باران نمی‌دیدند و نمی‌شناختند. او یاد گرفت در میان بادهای تند، به سرزمین‌های دور پرواز کند و خوراکی‌های خوشمزه را بیازماید.

صفحه 48