وقتی سخن از ادب پارسی در خارج از مرزهای ایران پیش می آید، بلافاصله نام هندوستان و آسیای صغیر در ذهن نقش می بندد، غافل از این که حوزه دیگری متفاوت با آن دو حوزه یاد شده نیز وجود دارد و آن حوزه کردستان است که شامل نواحی کردنشین عراق، ایران، ترکیه، سوریه ارمنستان و برخی دیگر از کشورهای آسیای میانه است. اگر زبان فارسی در هندوستان از طریق لشکر کشی‌های محمود غزنوی و جانشینانش تحت عنوان جهاد در راه دین یا از طریق لشکر کشی نادرشاه افشار رواج یافت و اگر در آسیای صغیر از طریق جاذبه های عرفانی ناشی از حضور شخصیتهای عارفی چون بهاء ولد، مولوی نجم الدین رازی و آثار این بزرگان نضج گرفت، در حوزه کردستان عشق به ایران و ایرانی موجب رواج زبان فارسی در بین فرهیختگان کرد آن سرزمین‌ها شده است.