روزی به جست‌وجوی زندگی متفاوتی به اعماق سرتائو فرو رفتم.

قلبم را پای درختی نهادم تا در آنجا با اضطراب در انتظار بازگشتم بماند و خودم پیش رفتم. گام برداشتم بی‌آنکه پایم از رفتن باز بماند.

آفتاب، چهره‌ام و دست‌هایم را سوزاند بسیاری راه‌های خاکی دراز و خاموش را در نوردیدم چیزهایی را که زمان و مکان خوانده می‌شد به دست فراموشی سپردم تا در واقعیت مسافت‌ها گم شوم. فقط مسافت بود و بس...

خستگی شدید پیکرم را در اختیار گرفت...

تنها آن زمان بود که با مردان بی‌ترحم روبه رو شدم. مردانی که دلی غم گرفته دارند و این دل برای زندگی بسیار غم آلودتری می‌تپد.

صفحه ۹