شنبه ۷ تیر ۱۴۰۴
کیتلین ریگهر، تغذیه‌کننده‌ی دیجیتال، در آخرین کتاب خود به نام ملت گوشی‌های هوشمند، توصیه‌هایی برای کاهش زمان استفاده از صفحه‌نمایش ارائه کرده است.
او می‌گوید والدینی که نگران فرزندانشان هستند، ابتدا باید به استفاده‌ی خودشان از گوشی هوشمند نگاه کنند.
طبق گفته‌ی استادی که به «تغذیه‌کننده‌ی دیجیتال» تبدیل شده است، خاموش کردن رنگ‌ها روی تلفن همراه و صرف نیم ساعت در هفته برای اصلاح الگوریتم می‌تواند به مصرف‌کنندگان کمک کند تا رژیم رسانه‌ای آنلاین خود را کنترل کرده و بهبود دهند.
این دو اقدام، که به ترتیب «گری‌اسکیل»[1] و «مقاومت الگوریتمی»[2] شناخته می‌شوند، از جمله توصیه‌هایی هستند که دکتر کیتلین ریگهر، استادیار دانشگاه کالج لندن و کارشناس برجسته‌ی سواد دیجیتال ارائه می‌دهد.
در حالی که بحث‌های اخیر بر آسیب‌هایی که رسانه‌های اجتماعی به کودکان وارد می‌کنند تمرکز داشته، ریگهر می‌خواهد به بی‌سوادی دیجیتال والدین بپردازد تا آن‌ها بتوانند بهتر فرزندانشان را درک کنند و یاد بگیرند که چگونه می‌توانند وسایل الکترونیکی در دسترس کودکان را ایمن کنند.
در کتاب ملت گوشی‌های هوشمند ریگهر به والدین توصیه می‌کند که ابتدا با استفاده‌ی خودشان از تلفن همراه را بررسی کنند. چگونه؟
او می‌گوید:«با یک «مرور دیجیتال» از برنامه‌های مورد علاقه‌تان همراه با یک دوست یا شریک زندگی، و یا استفاده از یک «دفترچه‌ی ثبت استفاده از گوشی» بررسی کنید که برای انجام چه کاری گوشی‌تان را باز کردید؟به کدام قسمت رفتید؟چقدر زمان صرف کردید و در پایان چه احساسی داشتید؟»
او می‌نویسد: «تبدیل گوشی به حالت گری‌اسکیل[3] یکی از سریع‌ترین و آسان‌ترین راه‌ها برای درک تأثیر رنگ و تصاویر بر تجربه کاربری ما است. چرا که به شما این امکان را می‌دهد تا درک کنید چگونه رنگ و تصویر در ماهیت اعتیادآور این دستگاه‌ها نقش دارند.»
دستورالعمل انجام این کار را می‌توان در بخش راهنمای گوگل برای گوشی‌های اندروید یا پشتیبانی اپل برای آیفون‌ها یافت.
از طرفی، مقاومت الگوریتمی یعنی کنترل الگوریتم خودتان به جای این ه اجازه دهید الگوریتم شما را کنترل کند، بنابراین ریگهر توصیه می‌کند انتخاب‌های واضحی درباره‌ی آنچه می‌خواهید در فید خود ببینید داشته باشید، نیم ساعت در هفته را به یافتن بهترین محتوا اختصاص دهید و وقت خود را روی مطالب بی‌ارزش تلف نکنید.
«وقتی نگران رژیم دیجیتال خانواده‌ام بودم نمی‌دانستم از چه راهنمایی استفاده کنم . بنابراین راه‌حلی ساختم تا به خودم و خانواده‌ام کمک کند در فضای دیجیتال مسیر خود را پیدا کنیم؛ چراکه خودم را تغذیه‌کننده‌ی دیجیتال می‌دانستم.»
در مصاحبه‌ای با گاردین، ریگهر گفته است که از ممنوعیت استفاده از گوشی‌های هوشمند در مدارس حمایت می‌کند، اما این‌ها به تنهایی کافی نیستند و آموزش بیشتری برای کمک به خانواده‌ها نیاز است تا درباره‌ی انتخاب‌های دیجیتال خود به صورت انتقادی فکر کنند.
او گفته است: «چون حتی اگر دادن گوشی هوشمند به یک کودک را تا بعد از ۱۵ سالگی به تعویق بیندازید، آن‌ها بالاخره ۱۶ ساله خواهند شد. و ما مسئولیت داریم ابزارهایی را به آن‌ها بدهیم که برای پیمایش مؤثر در این فضا نیاز دارند.ما واقعاً باید به آن‌ها آموزش دهیم که این چیزها چگونه کار می‌کنند.»
کتاب او، با زیرعنوان «چرا همه‌ی ما به صفحه‌نمایش‌ها اعتیاد داریم و شما چه کاری در جهت حل این مشکل می‌توانید انجام دهید»، طراحی شده تا این خلأ را پر کند.
طبق اولین نظرسنجی ملی درباره‌ی این موضوع که به سفارش ریچل دی سوزا[4]، کمیسر کودکان انگلستان انجام شده است، تقریباً تمام مدارس در انگلستان اکنون استفاده از تلفن همراه توسط دانش‌آموزان را در ساعات مدرسه ممنوع کرده‌اند.
با توجه به نگرانی‌ها درباره‌ی تأثیر بر سلامت روان کودکان، تمرکز، و امنیت آنلاین، نظرسنجی از بیش از ۱۵ هزار مدرسه نشان داد که ۹۹.۸ درصد مدارس ابتدایی و درصد ۹۰ مدارس متوسطه نوعی ممنوعیت دارند.
ریگهر، که مدیر برنامه‌ی علوم انسانی دیجیتال در دانشگاه کالج لندن است و قبلاً درباره‌ی چگونگی تقویت سریع محتوای شدیداً زن‌ستیزانه توسط الگوریتم‌های شبکه‌های اجتماعی تحقیق کرده، گفت: «من از فعالیت‌های کمپین دوران کودکی بدون گوشی حمایت می‌کنم. ترس من این است که وقتی ممنوعیتی اعمال می‌شود، مدارس و قانون‌گذاران احساس کنند مسئولیت‌شان تمام شده و کار به پایان رسیده است.»
کتاب ریگهر به دو دختر کوچک او تقدیم شده است. او می‌گوید: «هدف من این است که بچه‌هایم به نسل ما نگاه کنند و آن را نسلی بسیار ناسالم و اسیر تکنولوژی ببینند، همان‌طور که ما به نسلی قبل از خودمان نگاه می‌کنیم که در اتاق‌های زایمان بیمارستان سیگار می‌کشیدند و کمربند ایمنی نمی‌بستند. من در تلاش هستم تا یک تغییر فرهنگی ایجاد کنم تا زندگی آن‌ها بهتر شود. این بزرگ‌ترین تهدید برای سلامت و رفاه آن‌ها است و چیزی است که می‌خواهم به آن بپردازم و معتقدم می‌توانیم شاهد یک تغییر فرهنگی باشیم. مردم فقط به اطلاعات نیاز دارند.»
منبع: theguardian
مترجم: نگار فیروزخرمی
[1]- greyscaling
[2]- algorithmic resistance: مقاومت الگوریتمی یعنی این‌که به جای این که اجازه دهیم الگوریتم‌های شبکه‌های اجتماعی یا پلتفرم‌ها تعیین کنند چه چیزی به ما نشان داده شود، خودمان کنترل کنیم الگوریتم چگونه برای ما کار کند. یعنی آگاهانه انتخاب کنیم که چه نوع محتواهایی می‌خواهیم ببینیم، چه چیزهایی را فیلتر کنیم، و وقت خود را صرف دنبال کردن محتوای مفید و مثبت کنیم، نه این که صرفاً به طور خودکار همه چیز را ببینیم و گرفتار محتوای بی‌ارزش یا اعتیادآور شویم. به بیان ساده، مقاومت الگوریتمی یعنی «مقاومت در برابر تسلیم شدن به فرمان الگوریتم‌ها» و داشتن کنترل فعال روی آن‌ها برای داشتن تجربه سالم‌تر و مفیدتر در فضای دیجیتال.
[3]- Greyscale mode: حالت گری‌اسکیل حالت نمایش تصویر روی صفحه‌نمایش است که در آن رنگ‌ها به طیف‌های خاکستری تبدیل می‌شوند و هیچ رنگ زنده یا روشن وجود ندارد. این حالت معمولاً برای کاهش تحریک بصری و کمک به کاهش اعتیاد به استفاده مکرر از صفحه‌نمایش به کار می‌رود، چون رنگ‌های جذاب و روشن که معمولاً باعث جلب توجه و تمایل به ادامه استفاده می‌شوند، در این حالت حذف می‌شوند. فعال‌کردن حالت گری‌اسکیل می‌تواند به کاهش وابستگی به گوشی‌های هوشمند کمک کند و تجربه استفاده از آن‌ها را کمتر اعتیادآور کند.
[4]- Rachel de Souza
در حال حاضر دیدگاهی برای این مقاله ثبت نشده است.