داستان هفت نفری که به دار آویخته شدند دربارۀ این رمان کوتاه آندری‌یف آمده است: هرچند در مرکز داستان هفت نفر بازهم موضوع محبوب نویسنده – مرگ – در جریان است، این‌بار بحث قهرمانی و پاکی شورشیان است که طرح می‌شود، نه ترس از مرگ. اثر نه اعتراضی به اعدام، که ستایش انقلابیون است و برای همین هم در میان آثار آندری‌یِف جایگاه ویژه‌ای دارد؛ رمانی یگانه و متفاوت از هرآن‌چه آندری‌یِف با نجابت و پرهیزکاری‌اش نوشته است. در فضای آن‌دورۀ روسیه، باور آندری‌یِف به قداست شورشیان – با وجود سیاسی‌نبودن نویسنده – ویژگی برجسته‌ای محسوب می‌شد. بنابراین، شاهکار داستان هفت نفر در یک کلام مناجاتی است در رثای شهیدان بزرگ.
داستان هفت نفر در محافل دموکرات، به‌عنوان اعتراض شورانگیز انقلابیون درمقابل تزاریسم ارزیابی شد و در ردیف کار اومانیستهای بزرگی چون تالستوی، گُورکی و کارالِنکا قرار گرفت. به‌جرأت می‌توان گفت این رمان تحت تأثیر ایده‌های اومانیستی شگرف لِف تالستوی نوشته شد و اتفاقی نیست که به خود او تقدیم شده است.

مقدمه‌ی حمیدرضا آتش‌برآب

مروری بر کتاب داستان هفت نفری که به دار آویخته شدند نوشته‌ی لئونید آندریف را در آوانگارد بخوانید.