مدعای اصلی کتاب حاضر آن است که بهترین راه برای درک تحولاتی که در فاصله سالهای ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ خاورمیانه را در هم نوردیدند و به بهار عربی شهرت یافتند، تحلیل آنها در چارچوب مفهوم «انقلاب» است؛ به شرط آنکه توان نهفته در این مفهوم را در متن محدودیت‌هایی درک کنیم که در قرن بیست و یکم و به ویژه در خاورمیانه و شمال آفریقا بر آن حادث یا تحمیل شده اند یعنی در متن جهانی که در آن ایدئولوژی های برانگیزاننده انقلابی، جذابیت خویش را کم و بیش و به دلایل مختلف از دست داده اند و غلبه دیدگاه نئولیبرال نه فقط بر اقتصاد که همچنین بر اذهان فعالان اجتماعی و سیاسی از توانایی آنها در بسیج طولانی مدت مخالفت‌ها و اعتراضات به شدت کاسته است. اکنون پرسش آن است که در چنین شرایطی چه چیزی از توان نهفته در مفهوم انقلاب باقی میماند و چگونه یک چنین مفهومی می‌تواند همچنان پیام آور رهایی باشد؟ نویسنده کتاب بر این نظر است که انقلاب‌های قرن بیست و یکم لحظه های تجربه آزادی و رهایی و برابری و همبستگی هستند و به این معنا امکان تصوّر جهان دیگری را برای معترضان و فعالان فراهم می آورند و امید به تغییر را در دل جامعه زنده نگاه می‌دارند.