در اوایل سال ۱۳۳۱، نفتکش‌های آرژانتینی و ژاپنی، موفق شدند به‌رغم تحریم‌های اعلام شده‌ی بریتانیا، راه خود را به بنادر ایران بگشایند. یک نفتکش دیگر، ۴۰۰۰ تن از نفت آبادان را به ونیز آورد و پس از آن که یک دادگاه ایتالیایی اعتراض بریتانیا را رد کرد، وینستون چرچیل گله کرد که «چه دوستان و متحدان حقیری هستند این ایتالیایی‌ها.» وی دریافت که اگر تحریم‌ها را مؤثرتر به اجرا نگذارد، سقوط خواهد کرد.

در اواخر خرداد ۱۳۳۱، کارگران بندر ماهشهر در خلیج فارس، ورود نفتکش روزماری را خوش آمد گفتند. این نفتکش در اجاره‌ی یک شرکت نفتی خصوصی ایتالیایی بود که قصد داشت طی ۱۰ سال آتی ۲۰ ملیون تن نفت از ایران بخرد. شرکت این «سفر دریایی آزمایشی را ترتیب داده بود تا تحریم بریتانیا را به چالش گیرد. اگر رزماری می‌توانست به سلامت به ایتالیا بازگردد، تحریم شکسته می‌شد و ایران در راه بهبودی اوضاع اقتصادی قرار می‌گرفت.