از این رو، احترام عمیق و باطنی، که ما را وادار به رنج عظیم می‌کند، در حضور انسان در گذشته بیشتر از پیش احساس می‌شود و هر مرگی نوعی تنزیه و تکریم یا تقدیس است، و ما به جنازه‌ی معمولی ترین آدم هم خالی از احترام نمی‌نگریم. در این معنا، به در گذشتن یا وفات همواره چونان غایت اصلی اخلاقی زندگی می‌نگریم ، و در آن لحظه به چیزی به مراتب بیشتر از کل سال های زندگی دست می‌یابیم، سال های که صرفاً پیش آمادگی و پیش درآمد آن واقعه بودند.

صفحه 48