برخی از کسانی که نگران مسائل اخلاقی مرتبط با افزایش توانایی شناخت هستند به خطر ایجاد دو طبقه از انسان‌ها اشاره می‌کنند: انسان‌هایی که به فناوری‌های بهبود و تقویت دسترسی دارند و کسانی که باید با حافظه تغییرنیافته‌ای کنار بیایند که با افزایش سن رنگ می‌بازد. و اگر بتوان این ویژگی را به فرزندان نیز منتقل کرد، شاید ان دو طبقه درنهایت به زیرگونه‌هایی از انسان، یعنی انسان‌هایی با حافظه تقویت‌شده، و انسان‌های طبیعی تبدیل شوند. ولی نگرانی درباره دسترسی، با مساله جایگاه اخلاقی این شیوه‌ها ارتباط دارد. آیا دلیل اینکه چنین سناریویی آزاردهنده است این است که فقرایی که به این فناوری دسترسی ندارند از مزیت‌های مهندسی زیستی بی‌بهره می‌مانند، یا اینکه مرفهانی که با بهره‌گیری از این فناوری حافظه خود را تقویت کرده‌اند به‌نوعی ویژگی انسانی خود را از دست می‌دهند؟ در مورد حافظه نیز همچون عضلات، مساله اساسی این نیست که چگونه باید از دسترسی برابر همگان به این شیوه بهسازی ژنتیکی مطمئن شد، بلکه این است که آیا باید در آرزوی چنین چیزی باشیم یا خیر. آیا باید نبوغ فناوری زیستی خود را صرف درمان بیماری‌ها و بازگرداندن مجروحان به سلامتی کنیم یا این که باید با مهندسی مجدد جسم و ذهن به دنبال بهبود سرنوشت خود نیز باشیم؟