آثار ویرجینیا وولف از دیدگاه‌های گوناگون به‌ویژه از نظر گاه سبک به مثابه نمونه‌ای از مدرنیسم در متن بررسی شده است. وی تکنیک جریان سیال را به عنوان یک فمینیست برای نمایش نیازها و نیروی زنان به‌کار می‌گیرد؛ فمینیستی که برای نویسنده‌ی «اتاقی از آن خود» بی‌چون و چراست. اما او در عین حال آگاه است که اعتراض به پدرسالاری، امپراطوری، ماشین، حکومت و جنگ را نیز به زیر سؤال می‌برد. رویکردهای مربوط به روانکاوی که از تمایل ملانی کلاین به تحلیل پیکره‌ی مادر سرچشمه می‌گیرند، و اخیراً در پی بزرگداشت هلن سیکسو و ایریگاری از آن‌چه «نوشتار زنانه» می‌نامند. دیدگاه ناشی از آن نیز منجر به نقدهای جالبی از آثار وولف شده است. در عین حال دقت در این آثار نشان از قابلیت انطباق آن با خوانش‌های انتقادی دارد.