باوربه روایت باور
سیروس باور

در اروپای دهه ۱۹۲۰ با به نمایش درآمدن کارهای پیروان جنبش کنستراکتیویزم، دامنه‌های آن در قاره سبز توسط موندریان، تئو ون دزبورک و میس وندرروهه گسترش یافت و سپس در معماری اروپای شمالی و در کارهای اود و تاوت هلندی، به شکلی گسترده‌تر به اجرا درآمد.

کنستراکتیویزم مکتبی بود که با جنبش آرکیتکتون و طرح‌های کازیمیر مالویچ در رابطه با ترکیب حجم‌های مکعبی حاصل شده بود و هر چند جزء هنرهای آبستره مشتق از کوبیزم به حساب می‌آمد، ولی بیشتر جنبه معمارانه داشت. در ایران هم با اختلاف زمانی سی سال، شاهد کارهای پل آبکار و وارطان هوانسیان هستیم که به شدت متأثر از سبک و روش همین استادان هلندی هستند، به خصوص که این دو معمار ایرانی در همان زمان در اروپا تحصیل کرده بودند. بیشتر کارهای معماری که در دوران پهلوی اول، شرکت‌ها و مهندسان خارجی و ایرانی در شهرهای مختلف ایران انجام دادند، متأثر از همین سبک معماری بود که بعدها توسط آبکار و وارطان به عالی‌ترین مرحله معمارانه خود رسید و دورهای شاخص در روند معماری ایران به وجود آورد.