هومن سیدی از آن دست بازیگرانی است که هم تجربه موفقی در عرصه بازیگری دارد و هم به موازات آن توانسته در عرصه فیلم‌سازی هم، پله‌های ترقی را طی کند. او در چهار فیلم قبلی‌اش، «آفریقا»، «سیزده»، «اعترافات ذهن خطرناک من» و «خشم و هیاهو»، تلاش کرده تا دست به تجربه‌های تازه‌ای در فرم و فضاسازی فیلم‌هایش بزند و با خلاقیت در فرم بصری فیلم‌هایش، اشکالی از فیلم‌سازی مدرن را در سینمای ایران به تصویر بکشد. حالا او در مسیر تکاملی و جسورانه فیلم‌سازی‌اش به «مغزهای کوچک زنگ‌زده» رسیده که در آن با پررنگ شدن ردپای قصه وعنصر روایت، توانسته نظر طیف بیشتری از مخاطبان رابه خود جلب کند. به طوری که منتقدان و مخاطبان در انتخاب این فیلم به‌عنوان بهترین فیلم جشنواره به نقطه مشترک رسیدند. فیلمی که نشان از جهشی مهم در کارنامه هومن سیدی است و چه بسا بهترین فیلم او تا این لحظه. «مغزهای کوچک زنگ‌زده» نخستین فیلمی است که سیمرغ بهترین فیلم از نگاه هنر و تجربه را دریافت کرده است؛ سیمرغی که برای سیدی با اما و اگر و سوالاتی همراه بود که در این گفت‌وگو به آن‌ها می‌پردازیم.