ایده‌ی فصل
تصویر عکاسی به مثابه‌ی رسوب تاریخ: زیگفرید کراکوئرو پس از او

عکاسی، سینما، وکل نمونه‌های تصویرفوتوگرافیک ظاهراً رابطه‌ی ساده و تعریف شده‌ای با تاریخ دارند، که همان بازنمایی یا نمایش رخدادها، شخصیت‌ها، وموضوعات مهم «تاریخی» است. این به عنوان نمونه‌ی چیزی است که در عکاسی (و سینمای) خبری، مستند، و گزارشی می‌بینیم. اما آیا تصویر فوتوگرافیک به خودی خود نسبتی با تاریخ ندارد؟ و از آن سو، درمورد خود تاریخ: آیا فهمی دیگرگونه از تاریخ ممکن است که نه تنها محدود به شخصیت‌ها، رخدادها، وتحولات چشمگیر تاریخی نباشد، که اساسا به جای این مؤلفه‌ها، با درک بطئی‌تر، با میانجی‌تر،پنهان‌تر، و درعین حال بنيانی وسرتاسری تر از تاریخ سروکار داشته باشد؟ پاسخ ما به هر دوی این پرسش‌ها مثبت است، و بحث این شماره که به نوعی ادامه بحث شماره‌ی پیشین، و البته جزئی از پروژه‌ی ادامه‌دارنسبت زبان (امر زبانی، مفهومی، گفتمانی، کلی) با تصویر(امر بصری، دیداری، محسوس، جزئی است، آن را در قالب سه مقاله به بحث می‌گذارد. یک مقاله‌ی تألیفی آغازین، که برخی سویه‌های مهم نسبت غیر بازنمایانه‌ی تاریخ وعکاسی را طرح می‌کند؛ مقاله‌ى مهمی که زیگفرید کراکوئر، نظریه پرداز فرهنگی و نظریه پرداز آشنای سینما در آلمان دوره‌ی جمهوری وایمار در موردعکاسی نوشت؛ و فصلی از کتابی که نظریه‌ی کراکوئر در مورد عکاسی وسینما را تحلیل می‌کند.